स्वाङ्

 छोरी बी कलेजमा विज्ञान विषय पढाउँछिन् । उनका बा बाइ बुढ्यौली उमेरमा पनि मार्सल आर्ट सिकाउँछन् । एकदिनको कुरा हो । बा र छोरी किनमेलका लागि साइकलमा बजार जाँदै थिए । बिरालोले बाटो काट्यो । दुवैले साइकल रोके र आ-आफ्नो बाटो लागे । बेलुका घरमा भएका कुराकानी यस्तो थियो-

बाः छोरी खासमा तिमीले बिहान साइकल किन रोकेका थियौ ? छोरीः उसलाई हतार थियो नि त यसैले ।

अनी छोरी सोध्छिन्: तपाईँलेचाहिँ किन रोक्नु भएको थियो नि ? बाः मलाई हतार थिएन नि ।

दुवैजना ठूलो अट्टहासले हाँस्छन् ।

खासमा बिरालोले बाटो काट्दा अशुभ हुन्छ भन्ने अन्धविश्वास नेपाल र भारतमा पनि छँदैछ । बेलायतमा चाहिँ कालो बिरालोले बाटो काट्दा शुभ मानिँदो रहेछ । अमेरिकामा पनि क्यासिनो जानेक्रममा कालो बिरालोले बाटो काट्यो भने खुबै जितिन्छ भन्ने धारणा रहेछ ।

बाइ आफ्नी छोरीलाई भन्छन्: जुनसुकै रङ भए पनि बिरालोको धर्म भनेको मुसा मार्ने नै हो । कसैलाई जागिरमा नियुक्ती गर्दा पनि रङ, जात, धर्म, लिङ्गमा विभेद नगरी उसको कर्मलाई ध्यान दिनुपर्छ । सही ठाउँमा सही मान्छे नियुक्ती गर्नुपर्छ भन्ने कुरा सबैले सिक्न जरुरी छ । चिनियाँ उखान नै छ नि-मुसा मार्नका लागि बिरालो रोज्दा बिरालोको रङ नहेर्नू, क्षमता हेर्नू ।

बा र छोरी बेलुकीको खानापछि अनेकन कुराहरु गर्दछन् । आज भने सार्वजनिक सँस्थानमा रहेर शुन्य भ्रष्टाचार रहेका कुराबाट शुरु हुन्छ । गाइ पालेर दुध दोएर खानु हाम्रो स्वार्थ हो । यसैले त हामी दानापानीको व्यवस्था र स्याहारसुसार गर्छौं । अन्यथा मुसा मार्नका लागि घर जलाउँनु पनि त भएन । त्यसो त खरानी पाइने स्वार्थमा स्रोतहरुको चरम दोहन भैरहेकै छ । तिनलाई तिनकै भविष्यले सराप्नेछ । हामी त्यो देशमा छौं जहाँ भ्रष्टाचार शब्दको नाम लिँदा पनि लुगलुग कम्प छुट्छ ।

 

आमा चेन उपस्थित हुन्छिन्- प्रेममा परेको मान्छेलाई सादा पानी पनि गुलियो लाग्छ । त्यसो त मौका पाउने बित्तिकै पूरानो प्रेम र सुकेको दाउरा सल्किन थालिहाल्छन् । व्यक्तीगत स्वार्थ र सार्वजनिक स्वार्थ के हो भन्ने छुट्याउन सकिएन भने व्यक्तीले राजमार्ग, सरकारी भवन, सरकारी जग्गा सबै बेचेर सिध्याउँछन् । कतिपय देशले त आफ्नो इतिहासै बेचेछन् । कोहीचाहिँ विदेशीले लेखेका पनि किन्दा पो रहेछन् त । स्पातदेखि गाडी, रेल, प्लेनसम्म चीनले विश्व बजारमा बेचिरहेको छ । पिउने पानीका लागि पनि झण्डै ५० देश हाम्रो भर पर्नु परेको छ । हामी अक्सिजन ग्याँस बेचिरहेका छौं । ठोस, तरल र ग्याँस मात्रै होइन समय पनि हामी नै बेचिरहेका छौं । मोबाइल चलाएर मान्छेहरु समय किनिरहेका छन् । एकै समयमा धेरै समय किनबेच भैरहेको समय हो यो ।

आफ्ना देशका राम्रै राम्रा कुरा मात्रै सुन्दासुन्दै बी निदाउँन लाग्छिन् ।

बाइ भन्छिन्: अब देशको मात्रै होइन आफ्नो आयू बढाउँन पनि आराम गर्नुपर्छ । सुतौं । देशसम्बन्धी सकारात्मक सन्देशका साथ परिवार निन्द्रामा मग्न हुन्छन् ।

आफैंले ढाड नबङ्ग्याई अरुले बुई चढ्न सक्दैन । चामल, तेल र पानीमा पनि हामी परनिर्भर भएका छौं । आखिर हात्तीले माया गरे पनि झगडा गरे पनि माडिने र फाँडिने त दुबो नै हो क्यार । यसैले देश र परिवेश सुहाउँदो कृषि, उद्योग, रोजगारी, अध्यापन, प्राविधिक उत्पादन जस्ता विकासहरु प्रशस्त भैदिए स्वदेशीपनको शुरुवात हुन सक्छ । पछिल्लो पुस्तालाई देशका बारे राम्रै राम्रो पढाउन पाइने दिनको विकास होस् । आयातित शिक्षा पढेर, सिद्धान्त घोकेर,  उतैका खाना खाएर, लुगा लगाएर, मनोरञ्जनमा रमाएर अन्ततः कर्म गर्न विदेशै पुर्‍याउने देश प्रेमको स्वाङ् बिलकूल सुहाएन ।

समृद्ध समाज राष्ट्रिय दैनिक हेटौंडा २०७८