– संप्रस पौडेल ‘दिवस’
पहिलो सम्बोधन,
घिटिक घिटिक बाँचिरहेको वृद्ध बा आमाको आँशु पिएर विदाई भई जाने, फर्केर घर बनाउने, डल्लीका गलामा सुनका गहना ढल्काउने, शहर पसेर राम्रो मोबाइल, ल्यापटप चलाउने र पल्सर हाँक्दै छोराछोरीलाई अंग्रेजी बोर्डिङ्ग दिनहुँ ओसार्ने रहरले बर्षेनी विदेशिएका होनहार युवा साथीहरु ।
घिटिक घिटिक बाँचिरहेको वृद्ध बा आमाको आँशु पिएर विदाई भई जाने, फर्केर घर बनाउने, डल्लीका गलामा सुनका गहना ढल्काउने, शहर पसेर राम्रो मोबाइल, ल्यापटप चलाउने र पल्सर हाँक्दै छोराछोरीलाई अंग्रेजी बोर्डिङ्ग दिनहुँ ओसार्ने रहरले बर्षेनी विदेशिएका होनहार युवा साथीहरु ।
तिम्रा इमेल र
च्याटमा मेसेज दिनहुँ पाइरहन्छु । सकेर कतिका जवाफ दिन्छु, कतिका जवाफ दिने
उत्तरहरु भेट्टाउँदिन म । दिनहुँ ‘गाउँ कस्तो छ ?’ भन्दै सोध्ने जवाफ मसँग
उहिल्यैदेखि रित्तिएको छ । किसान, गरिब, निमुखा र मजदुर वर्गलाई नबाँड्दै सिध्धिएको सरकारी
राहत जस्तो रहेका जवाफहरु धेरै सवालहरुले मिचेका छन्,
उठ्ने जाँगर छैन तिनमा ।
