१.
सडक संघर्ष अत्यन्त उत्कर्षमा थियो । तगडा भाषण चल्थ्यो । अगुवा बम्किन्थ्यो, पछुवा चम्किन्थ्यो, पाइला माइकदेखि अनलाइनसम्म लम्किन्थ्यो । किसान रोइरहेका थिए, मजदुर शोकमा थिए, शिक्षक विद्यार्थी डराईडराई विद्यालय जान्थे । व्यापारीहरू चुनावअघि पहिले जस्तै तर्सिएका थिए ।
२.
ढाडिएका भ्यागुताहरू भुँडी घटाउने कसरतमै व्यस्त थिए । ढ्याउको हुंकार, अपान वायुको विकारले सडक अपार थियो । सपना साकार हुनेमा तिनका सेनामेना ढुक्क थिए । हुन त पहिले पनि यस्तो हुन्थ्यो । सडक छापहरू लालमोहर छाप गर्ने हैसियतमा पुगे, सबै विगत बिर्से । तर सडकलाई यो सबै एकएक हरहिसाब याद छ ।
३.
सडक ओर्लनासाथ जोकोही आफूलाई क्रान्तिकारी ठान्थ्यो । किन नठान्नु त, घरमा श्रीमतीलाई घुक्र्याएर देश राजनीति सुधार्न सडकमा आएको हुँदो हो । क्रान्तिकारीहरू होस्टे हैँसे लगाएर सडक फुट्ने गरी ग्याँस छोड्थे, त्यसमा पनि परर ताली पड्कन्थ्यो ।
४.
हिजो नेपालै जितेकादेखि शिक्षकलाई तह लगाउन राजनीतिमा छिरेकासम्म सडकमा थिए । ढाडिउञ्ज्याल ढ्याउसम्म लुकाएर बसेकाहरू सडकमा भोकमरीको गीत गाउँथे । उपस्थितहरूले बुख्याँचा बनेर नाचिदिनुपथ्र्यो । अगुवाहरू सहमतिको गन्ध सुँघेर बसिरहेका थिए । भुईँको मान्छे भुइँमै हराउँछ भन्ने बिर्सन्थे भुइँ मान्छेहरू ।
५.
एउटा ढाडी नाइके बोल्दाबोल्दै हात्तीलाई नाङ्लो ठटाएजस्तो चारपटीबाट ताली गर्जन्थ्यो । एउटाले सोध्यो “के बोल्नु भो उहाँले ?” अर्कोले बोल्यो “अर्थोक नसोध् सबैले बजाइराछन्, तँ पनि बजा” ।
६.
राष्ट्रिय सडक व्यक्तिको नाममा पास भैरहेको छ । खुशियालीको सिन्दुरजात्रादेखि बिरोधको टायरजात्रासम्म सडकले खेप्नु परेको छ । सडक पनि अभ्यस्त भैसक्यो आजकाल । “नेपाल हो नि, नेपाली हो नि ।“ थेगो सडकले जन्माएको हो । अर्थात् नेपाली हो नि, नेपाली राजनीति हो नि, नेपाली किसान हो नि, नेपाली विद्यार्थी हो नि । कति मर्महरू जोडिएका छन् यीसँग सडकको । सडकमा सुतेर धर्ना बस्दाबस्दै किसान मरेका छन् । यसको जिम्मा सडकले लिनुपर्छ भन्नेहरू पनि निस्किएलान् । अर्थात् मृत्युको दोष मृतकलाई नै भिडाउनुपर्ने नजीरहरू पनि बन्लान् ।
७.
सडकका नाइकेका केही सेनाहरूले स्वतन्त्र भएको घोषणा पनि गरे । भोलि बिहानै पार्टी कार्यालयमा जुठो खानुअघि घोषणै नगरे हुन्थ्यो । सडक यस्तो सोच्दै थियो कि ।
८.रोगी, भोका, दयावान्, बृद्ध, अबोध बालबालिका, भद्र महिलापुरूषहरूलाई छातिमा टेकेर उद्देश्य पूरा गर्न सहयोग गर्ने सडक भिडभाड, चेपटचटपट, पाकेटमार ठग, रोग, शोक, हैरानी, द्वेष, क्लेष, रीस, उन्मादलाई बोकेर हिँड्नुपर्दा आक्रान्त छ । सडकलाई उसकै गतिमा दौडिन दिउँ । अब त सडकलाई शान्ति दिउँ । बरू रचनात्मक आन्दोलन बारे सोचौं ।
एकाएक एउटा जत्था आइपुग्यो र जिन्दाबाद मूर्दावाद घन्कायो । एउटाले टायर बाल्यो, अर्कोले दमकल चलायो । सडक बाँच्दै र मर्दै तेर्सिरह्यो ।
No comments:
Post a Comment
तपाईँलाई यो सामग्री कस्तो लाग्यो ? कृपया कमेन्ट गर्नुहोस् ।