बुढो बाघ काल गतिले मर्यो । सारा जनावर राजा को बनाउने भन्ने ध्याउन्नमा लागे । राजा हुन जोकोही चाहन्थ्यो तर चाहेर मात्रै कहाँ हुन्छ र ? सबैलाई स्वीकार्य पनि त हुनुपर्यो ।
एउटा खैरे स्याल ती सबैमध्ये चतुर थियो । राजाका धेरै आनीबानी उसलाई थाहा भएकाले उसले राजा हुनेमा आफ्नो मात्रै योग्यता रहेको भ्रम थियो । उसले त्यही बाघको सिनोबाट छाला छुट्यायो र खोल ओढेर जनावरमाझ आयो । ऊ कुनै देशबाट फर्केर आएको र पहिलेकै राजाको राजकुमार भएको पनि बतायो । झट्ट हेर्दा राजाकै अनुहार परेको देखेपछि सबैले उसका कुरा पत्याए र राजा घोषणा गर्ने बन्दोबस्त गर्न लागे ।
राजा हुन पाइने भयो भन्नेमा स्याल र उसका अन्य स्याल मित्रहरु ढुक्क थिए । उसले थुप्रै गोप्य भोजको आयोजना गर्यो र आफू जस्तै उटपटाङ्हरु जम्मा गर्न थाल्यो । सित्तैमा मिष्ठान्न भोजन खान पाइएपछि उसलाई सबैले भोजबाटै राजाको अलंकार पहिराइदिन्थे । ऊ त्यसै त्यसै मख्ख थियो ।
उचित साइत पनि जुर्यो । मरेको बाघको खोल ओढेको स्याल राजा घोषित भयो । उसै त धुर्त स्याल त्यहीमाथि बाघको छाला र राजाको पगरी पनि भिरेपछि ऊ मैमत्तको भयो । नजिकका केही सल्लाहकार र सुसारेका सहयोग पाएपछि उसले मनमनै आफैंलाई भूमण्डलकै राजा सम्झ्यो ।
राजकाज र जीवजन्तुका समस्या सुन्ने, झैझगडा मिलाउने, कामदारहरुका रासनपानीमा ध्यान नदिने तर आफू नभए संसारै प्रलय हुनेसम्मको कथा गुथेर अरुलाई त्राहीमाम बनाउन खोज्थ्यो । उसका धमिला पेट र चिप्ला मुखबारे कमैले चाल पाए । एउटाले बिराउँदा अर्काको कान काट्ने उसको न्यायिक सिद्धान्तबाट सबै आजित थिए ।
काम फिटिक्कै नगर्ने तर गाउँगाउँ डुलेर कुखुरा चोर्ने र चिया चौतारो, रक्सीभट्टीबाट सुराही तन्काउनेसम्म गर्न थालेपछि मानिसहरुले शंका गरे । उसको दिनरातको चियो चर्चो हुन थाल्यो । एकदिन राती सुत्ने बेलामा उसले ओढेको बाघको खोल शरीरबाट उतार्यो र कतै राख्यो । सुसारेको सहयोगमा सो खोल बाठो खरायोले सुटुक्क लियो ।
बिहानै झिस्मिसेदेखि खोल ओढेका राजाको उर्दी सुन्नुपर्ने कर्मचारीहरु आनन्दित थिए किनभने निकै दिनदेखि दरबारमा राजा अनुपस्थित थिए । खरायोले सबै जीवहरुलाई भेला गर्यो र भन्यो “साथीहरु राजा नभए त राजकाज कसले गर्ने ? राजा दरबारबाट बाहिरै ननिस्किने भए । अब उल्का हुने भयो । सबै भएर तिनलाई निकालौं ।” सल्लाह उचित ठानी सबै दरबार प्रवेश गरे । आफ्नो बारे सुइँको पाए भन्ने ठानेर जो लाउँछ चुक्ली उही जान्छ फुक्ली भनेझैं स्याल झ्यालबाट हाम्फालेर भाग्यो । अब सबैले राजा भनिएको जन्तु स्याल भएको पत्तो पाए भने केही केहीले आँखैले देखेर पनि स्याललाई राजाकै तक्मा दिइरहे ।
तपाईँ हाम्रा वरपर पनि आफ्नाँ स्वार्थका लागि जे पनि गर्न र भन्न सक्ने यस्तै बहुरुपी मानिसहरु हुन सक्छन् । बचौं । कुखुरा कुर्न स्याललाई नाइके नबनाऔं । अन्देखा गर्यौं भने साधुलाई शुली चोरलाई चौतारो हुनसक्छ । गाई खाने बाघले बाछो पनि त खान सक्छ ।
No comments:
Post a Comment
तपाईँलाई यो सामग्री कस्तो लाग्यो ? कृपया कमेन्ट गर्नुहोस् ।