चिन्ताको मृत्यु

आजकाल मान्छेहरूलाई सबैभन्दा ठूलो चिन्ता 'चिन्ता नलिन परे हुन्थ्यो' भन्नेमा छ । यही चिन्ताले मनोरोग विशेषज्ञ, मोटिभेसनल स्पिकर, प्रवचनवाला दाह्री बाबा, थेरापिस्ट, शहरबजारका धामीझाँक्रीहरूको दुई छाक राम्रै व्यञ्जनका साथ टरेको छ ।

चिन्ताले ज्यूँदो छँदा मात्रै होइन मरेपछि पनि छोड्दैन । हजुरबा दानपान गर्न चाहनुहुन्थ्यो । बा पनि त्यस्तै । हजुरबाको बा पनि उस्तै होलान् भन्ने लख काट्न थाल्याछु ।

बा भन्नुहुन्छ "आज राती सपनामा हजुरबाले फलानो स्कूलको अक्षयकोषमा १ लाख जम्मा गर्दे भन्नुभो" । मलाई अर्को चिन्ता बढ्यो । सरसापटी र ऋणव्याज मिलाउँनै हम्मेहम्मे पर्दा अक्षयकोष कसरी खडा गर्नु । हजुरबा बितेको पन्ध्र वर्षपछि पनि उहाँको चिन्ता झन् हुर्हुरिएको रहेछ । मर्नेको चिन्ता बाँच्नेहरूमा सर्दोरछ । त्यसो त मलामी जाँदा सबैले गुणगान गाएकै हुन् । चर्चा सुन्दा‌ मर्ने व्यक्तीका कारण यो सालको ओस्कार, बुकर, पद्मश्री र मदन पुरस्कारहरू खाली हुने जस्तै ठानेका थियौँ । हामीप्रति उनीहरूको कत्रो चिन्ता भन्ने लाग्थ्यो । सबैको यस्तै हुँदोरछ । बिरालो बाँध्ने परम्परा भनेजस्तो । पहिले पहिले "तपाईँका बा/आमासँग मैले सापटी लिएको" भनेर धनसम्पत्ती मृत्युपछि फिर्ता गरेको अनी लिनुपर्नेले पनि एकबोलीमै छोराछोरीबाट फिर्ता पाएको सुनिन्छ । आजकाल पापधर्मका दिन‌ गए । र त चिन्ता झन् झाँगिएर आयो । सज्जन न फटाहा सबैले मर्नैपर्छ । आफूले झैँ गर्नु वा नगर्नु है भनी दिएको सन्देश, उधारो तिर्नुपर्ने चिन्ता, सापटी खेर ग‌एको चिन्ता... अनेकानेक चिन्ताले चितामै सती जाउँ झैँ गर्नेहरू पनि हुन्छन् । उतिखेर रायप्रसाद, रायबहादुर, रायचन्द, रायराम, रायनारायणहरू प्रशस्तै निस्कन्छन् । अनी यस्तो भन्ने मोटिभेसनल स्पिकरहरूले नै दुखमा मल्हम लगाउँछन्, "तेरो मात्रै हो र, मेरो पनि खाएर गयो ।" यी चिन्तेहरूले नै बरू मन बहलाउन सघाउँछन् । पहिले खान नपाउने चिन्ता, अहिले खाएर रोग लाग्ने चिन्ता । चिन्ता पनि कति हो कति । पहिले पहिले छरछिमेकी गाउँलेहरू 'बाछो ब्याओस् कि बाछी ब्याओस् भतुवालाई बिगौती' भनेझैँ चामलको भात खान छरछिमेकका श्राध्द कुर्थे अरे । कोही कोही त भात लागेर चितामै पनि पुग्थे होलान् । तिनको पनि श्राध्द हुन्थ्यो र फेरी अरू कोही चामलको भात खान पाउँनेमा चिन्ता मुक्त हुन्थ्यो होला । चिन्ताको मृत्यु पनि मान्छेको मृत्युसँगै हुन्नँ कि कसो हो खै । चिन्ताले चितामा पु-याउँछ भन्छन् । सगरमाथाको टुप्पो, डेथभ्यालीको फेदीदेखि चन्द्रमा, मंगल जहाँ जहाँ पुगे पनि मृत्यूभन्दा बढी सत्य अनी चिताभन्दा पर जाने ठाउँ पनि त संसारमा कहाँ पो छ र ? लेखकको व्यक्तीगत राय के छ भने जिउँदो मात्र के, मरेपछि पनि दुनियाँलाई व्यस्त, मस्त बनाउँने हुँदा चिन्ता लिन नछोडौँ । डाक्टरहरू त भन्छन्, खुशी हुँदा, हाँस्दा कोषहरू सकृय हुन्छन् । अझै थप्छन्, जो हाँस्छ, त्यो धेरै बाँच्छ । मान्छेले ज्यादै चिन्ता लिएर आजको आजै भुतुक्कै मरिहाल्ने पनि होइन रहेछ । यसैले भनिन्छ नि चिन्ताले बिस्तारै मार्छ । आखिर कसलाई हतार छ र ? ------------ २०७७ कार्तिक १६, हेटौँडा

लेख सम्पादनका लागि आदरणीय हास्यव्यंग्य सर्जक श्रीमान आर. सी. रिजालज्यूप्रति आभारी छु ।

यो लेख समृद्ध समाज राष्ट्रिय दैनिकका लागि 'एकछिन ल' स्तम्भका लागि लेखिएको पहिलो लेख हो ।